گاهی مثل هر روز

من منتظرم

ملال

همه چیز این دنیا خیلی زود تکراری می شه

اینقدر تکراری و ملال انگیز که دیگه یه لحظه هم ذهنم رو مشغول نکنه

حتی اگر صحبتهای یه دوست باشه که می خواد تو لحظه های آخر ازت خداحافظی کنه وجوری حرف می زنه که بهت بفهمونه هیچ تضمینی برای اینکه تا یک ساعت دیگه هم دست نگهداره نیست

بله دیگه ، اینفدر این حرفها تکراری و ملال انگیز شده برام که حتی یه زنگ نزنم که ببینم چطور شده

پ.ن : ببین برای فرار کردن از نوشتن مجبورم درباره چه چیزایی بنویسم

ایوان نجف عجب صفایی دارد

از جرعه تو خاک زمین درّ و لعل یافت

بیچاره ما که پیش ِ تو از خاک کمتریم

28

کافران را دوست دارم ، از این وجه که دعوی دوستی نمی کنند می گویند : " آری کافریم ، دشمنیم " . اکنون دوستیش تعلیم دهیم. یگانگیش بیاموزیم
اما این که دعوی می کند که من دوستم و نیست ، پر خطر است

13

بعضی وقتها فکر می کنم جایی که الان هستم ، اونجایی نیست که قرار بوده باشم . احساس می کنم از سرنوشتم دور شدم هر چی سرم رو می چرخونم هیچ نشونه آشنایی نمی بینم ، هیچ احساس نزدیکی با محیطی که توش هستم ، با کارهایی که می کنم ، با آدمایی که باهاشون سر و کله می زنم ندارم . حتی با افکار خودم ، با رفتار خودم هم غریبه ام . مطمئن می شم گم شدم ، مات و مبهوت دنبال روزی می گردم که خودم رو گم کردم ، روزی که سرنوشت رو اشتباهی برداشتم . ولی باز تو همین جستجو هم قاطی روزهای زندگیم گم می شم

فقط وقتی تو ، تویی که نمی دونم آینده ات چه رنگی خواهد بود ، تویی که نمی دونم سرنوشتت رو از کجا برخواهی داشت . وقتی تو ازم می خواهی خم بشم ، اونقدری خم بشم که بتونی من رو ببوسی ، فقط همون لحظه است که مطمئن می شم دارم روی سرنوشتم قدم بر می دارم

9

می دونستم فالهام تعبیر می شه یعنی حافظ دیگه اینقدر سرش می شه

بخت از دهان دوست نشانم نمی دهد

دولت خبر ز راز نهانم نمی دهد

از بهر بوسه ای ز لبش جان همی دهم

اینم همی ستاند و آنم نمی دهد

مردم در این فراق و در این پرده راه نیست

یا هست و پرده دار نشانم نمی دهد

زلفش کشید باد صبا چرخ سفله بین

کانجا مجال باد وزانم نمی دهد

چندان که بر کنار چو پرگار می شدم

دوران چو نقطه ره به میانم نمی دهد

شکر به صبر دست دهد عاقبت ولی

بد عهدی زمانه زمانم نمی دهد

گفتم روم به خواب و ببینم جمال دوست

حافظ ز آه و ناله امانم نمی دهد

4

بخوان به نام گل سرخ در صحاري شب
كه باغ ها همه بيدار و بارور گردند
بخوان ‚ دوباره بخوان ‚ تا كبوتران سپيد
به آشيانه خونين دوباره برگردند
بخوان به نام گل سرخ در رواق سكوت
كه موج و اوج طنينش ز دشت ها گذرد
پيام روشن باران
ز بام نيلي شب
كه رهگذار نسيمش به هر كرانه برد

ز خشك سال چه ترسي
كه سد بسي بستند
نه در برابر آب
كه در برابر نور
و در برابر آواز
و در برابر شور

در اين زمانه ي عسرت
به شاعران زمان برگ رخصتي دادند
كه از معاشقه ي سرو و قمري و لاله
سرودها بسرايند ژرف تر از خواب
زلال تر از آب

تو خامشي كه بخواند ؟
تو مي روي كه بماند ؟
كه بر نهالك بي برگ ما ترانه بخواند ؟

از اين گريوه به دور
در آن كرانه ببين
بهار آمده
از سيم خاردار
گذشته
حريق شعله ي گوگردي بنفشه چه زيباست

هزار آينه جاري ست
هزار آينه
اينك
به همسرايي قلب تو مي تپد با شوق
زمين تهي دست ز رندان
همين تويي تنها
كه عاشقانه ترين نغمه را دوباره بخواني

بخوان به نام گل سرخ و عاشقانه بخوان
حديث عشق بيان كن بدان زبان كه تو داني

2

گفتا برون شدی به تماشای ماه نو

از ماه ابروان منت شرم باد رو

عمریست تا دلت ز اسیران زلف ماست

غافل ز حفظ جانب یاران خود مشو

1

نمی کند دل ِ من میل و زهد و توبه ولی

به نام خواجه بکوشیم و فرّ دولت او

باید تا 31 بشمارم ، شاید خیلی سخت باشه ولی لازمه

بعضی کارها رو اگه تو زمان خودش تجربه نکنی از دستت رفتن
الان هیچ کس تو خیابون باور نمی کنه من گم شده باشم

" زندگی پاندولی است بین خواستن و ملال"

بودا

دیروز دلم می خواست چیزی بنویسم که نشانی از تو نداشته باشد ، تا به خودم ثابت کنم لحظه ای را که از تو نشانی ندارد

امروز در نوشته های بی نشانم دنبال نشانی از تو هستم

من می گم اگر قرار باشه یه دونه آن من ِ دیگر داشته باشم حتما باید همه چیزش باهام فرق کنه اصلا اگه فقط یک شباهت داشه باشیم دیگه فایده نداره

تازه بعد از این همه تفاوت مطمئنم می شه کامل فهمیدش

من طلبنی وجدنی و من وجدنی عرفنی و من عرفنی احبنی و من احبنی عشقنی . من عشقنی عشقته و من عشقته قتلته و من قتلته فعلی دیته و من علی دیته فانا دیته

دلتنگی

حالا ما مي تونيم تا ابد دلتنگ باشيم

پ ن : اینجوری وبلاگمو بیشتر دوست دارم

صبح : افتضاح

روز : پرکار

شب : رویایی

این همه رنگ به رنگ شدن گیجم می کنه

کاش کسی بود ازش بپرسم

پ ن : یه کسی هست

همه چیز، هموناییه که تو درباره ژان وال ژان می دونی تا به جای اینکه اون یه دزد باشه می شه قهرمان داستان ، ی
هر آدمی و هر اتفاقی واسه خودش یه همه چیز داره که دونستنش قضاوت ما رو عوض می کنه . ن

ولی خب همه آدمها قهرمان نیستند ، بعضی ها به جای قهرمان شدن کوچک می شن ، کوچک و قابل ترحم . ث
اگه ژان وال ژان برای سیر شدن دزدی می کنه اونها هم کمبودهایی دارن ، گیرم خیلی پست تر

مهمتر این که اگه تمام شرایط دیگران رو داشته باشم مطمین نیستم از اونها بدتر نباشم پس ترجیح می دم ببخشم تا شاید اگه من هم همچین آزمایشی رو بد دادم بخشیده بشم . ب

اگرهمگان همه چیز را بدانند ، همگان را خواهند بخشید

حافظ که معصوم نبوده یه چیزی گفته : ب

دانم سرآرد غصه را ، رنگین برآرد قصه را

این آه خون افشان که من هر صبح و شامی می زنم

نمی دونی چقدر خدا نزدیک میشه به بنده اش وقتی در مقابل اشتباه همنوعش رفتار شایسته ای انجام بده

نقل به مضمون از خانم آستانه

امشب به یادِِِِِِ مخمل ِ زلفِِِِِِِِ نجیبِِِِِِِ تو .... ظظ

گفت چون به هستی خود نگریستمی ، نیستی من از هستی خود سر برآورد ، چون به نیستی خود نگریستم هستی خود را نیستی من یبرآورد . پس من ماندم ، در پس زانوی خود بنشستم تا دمی بود . گفتم : این نه کار من است . ت

ابوالحسن خرقانی